Ze zijn een terugkerend fenomeen in culturen en samenlevingen. En als gevolg daarvan ook in landschappen. Na een periode van groei en bloei zijn het de gevestigde belangen die nieuwe ontwikkelingen remmen of tegenhouden. Er wordt niet adequaat gereageerd op de veranderende omstandigheden. Gevolgen zijn eerst stagnatie, dan krimp, vervolgens verval en in het uiterste geval complete ontvolking van een gebied. Het Europese of nationale beleid met de daar gekoppelde subsidies, kan het proces van verval temperen maar niet tegenhouden of omkeren.
Prijsvraag Veenkoloniën
Stagnatie en krimp zijn geen perifeer verschijnsel en niet specifiek voor de Veenkoloniën.
Hoe komen we uit deze impasse? De enige remedie is ons te richten op het aanjagen van het kort draaiende wiel. Maar hoe doe je dat, in een land waarin elke menselijke beweging, elke vierkante centimeter gestuurd en beperkt wordt door stapels met wetten en richtlijnen? Een belangrijk instrument is de herintroductie van tijdelijkheid, in de brede zin van het woord dus met alle risico’s en onzekerheid van dien en met de pioniersgeest, improvisatiedrift en innovatietalent die daarbij horen.